Aktywizacja zawodowa repatriantów

Aktywizacja zawodowa repatriantów

Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 9 listopada 2000r. o repatriacji (Dz. U. nr 106,     poz. 1118 z 2000r. z późn. zm.) repatriantowi, który nie ma możliwości samodzielnego podjęcia pracy, starosta właściwy ze względu na miejsce zamieszkania repatrianta może zapewnić aktywizację zawodową przez:

1) zwrot części kosztów poniesionych przez repatrianta na podnoszenie kwalifikacji zawodowych;

2) zwrot części kosztów poniesionych przez pracodawcę na:

a) utworzenie stanowiska pracy,

b) przeszkolenie repatrianta,

c) wynagrodzenie, nagrody i składki na ubezpieczenia społeczne.

Zwrotu kosztów poniesionych na aktywizację zawodową prowadzoną we wskazanych formach można dokonywać w okresie nie dłuższy niż 5 lat od dnia nabycia przez repatrianta obywatelstwa polskiego.

Każda z form aktywizacji zawodowej, o których mowa powyżej może być zastosowana jeden raz.

Łączna kwota zwrotu kosztów poniesionych przez pracodawcę na aktywizację zawodową we wszystkich formach, o których mowa powyżej, nie może przekroczyć dwunastokrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia pierwszej z umów pomiędzy starostą i pracodawcą.

Zwrot części kosztów poniesionych przez repatrianta na podnoszenie kwalifikacji zawodowych następuje na podstawie umowy zawartej między starostą a repatriantem.

Wysokość kwoty zwracanej na podstawie umowy stanowi połowę kosztów związanych z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych, nie więcej jednak niż równowartość dwukrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia umowy. Kosztami podnoszenia kwalifikacji zawodowych są opłaty za naukę oraz opłaty za uzyskanie świadectwa lub tytułu kwalifikacyjnego.

Przeszkolenie repatrianta przez pracodawcę

Jeżeli repatriant nie posiada kwalifikacji zawodowych lub posiada kwalifikacje, na które brak jest ofert na lokalnym rynku pracy, może być przeszkolony w celu zdobycia, podniesienia lub zmiany jego kwalifikacji.

Przeszkolenie polega na:

1) przyuczeniu do zawodu lub przekwalifikowaniu repatrianta,

2) podniesieniu kwalifikacji zawodowych – w ramach stosunku pracy;

3) wykonywaniu przez repatrianta zadań lub czynności w siedzibie przyszłego pracodawcy bez nawiązywania stosunku pracy, które umożliwią repatriantowi nabycie umiejętności praktycznych do samodzielnego wykonywania pracy po zakończeniu przeszkolenia.

Przeszkolenie przeprowadza pracodawca, z tym że przeszkolenie polegające na przyuczeniu do zawodu, przekwalifikowaniu lub podniesieniu kwalifikacji zawodowych repatrianta, może przeprowadzić, na zlecenie pracodawcy, instytucja szkoleniowa.

Przeszkolenie repatrianta powinno trwać nie dłużej niż 6 miesięcy, a w przypadkach uzasadnionych programem przeszkolenia – nie dłużej niż 12 miesięcy.

Pracodawca otrzymuje zwrot kosztów przeszkolenia, w wysokości do trzykrotnego przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w kwartale poprzedzającym dzień zawarcia umowy pod warunkiem nawiązania z repatriantem stosunku pracy na co najmniej 24 miesiące.

Zwrot poniesionych przez pracodawcę kosztów na wynagrodzenia, nagrody oraz składki na ubezpieczenia społeczne z tytułu zatrudnienia repatrianta

Starosta może dokonywać zwrotu poniesionych przez pracodawcę kosztów wynagrodzenia, nagród oraz składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu zatrudnienia repatrianta pod warunkiem nawiązania z repatriantem stosunku pracy na co najmniej 24 miesiące.

Zwrotu kosztów dokonuje się przez okres do 12 miesięcy od dnia nawiązania stosunku pracy z repatriantem.

Zwrot kosztów obejmuje koszty do wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę, obowiązującego w grudniu roku poprzedniego, ustalanego na podstawie odrębnych przepisów, w okresie miesięcznym, w przeliczeniu na pełny wymiar czasu pracy.

Zwrot kosztów utworzenia stanowiska pracy dla repatrianta

Starosta może zwrócić poniesione przez pracodawcę koszty na utworzenie stanowiska pracy dla repatrianta, pod warunkiem nawiązania z repatriantem stosunku pracy na co najmniej 24 miesiące.

Zwrot części kosztów poniesionych przez pracodawcę na przeszkolenie repatrianta, wynagrodzenie, nagrody i składki na ubezpieczenia społeczne oraz utworzenie stanowiska pracy następuje na podstawie umów zawartych między starostą a pracodawcą.

Starosta nie może zawrzeć umów jeżeli:

1) pracodawca ma zaległości z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne, na ubezpieczenie zdrowotne, na Fundusz Pracy lub na Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych;

2) pracodawca nie dotrzymał warunków innych umów zawartych z organami zatrudnienia;

3) doradca zawodowy powiatowego urzędu pracy wydał negatywną opinię o predyspozycji repatrianta do wykonywania pracy, w związku z którą może nastąpić zwrot kosztów.